رهیافت50

ادامه مطلب

حتی اگر در قانون هم، مرکزیت

قدرت و تصمیم گیری به اشخاص واگذار گردد باز هم

تفکرِ مرکز باور از بین نرفته و فاجعه خواهد آفرید

عدمِ قبول تفکرِ مرکز باور، به معنای هرج ومرج و هرکی

هرکی نیست. ولی ممکن است در زمان گذار ناگزیر باشیم

یک دوران هرج ومرج را از سر بگذرانیم. اما حرکت

همراه با دانائی و حساب شده، از فرهنگ کشاورزی بسمت

تمدن می تواند فضایِ تنفسِ دیکتاتوری را، در جامعه بکشد

و اصولا در فرهنگی که فقط خدا را فعال مایشا و اول و

آخر هرچیز بداند وباور کند و مرکزیت هیچ چیز زمینی

را نپذیرد. امکان نفس کشیدن فضای دیکتاتورها وجود نخواهد داشت

و طبعا هزینه های انسانی و مادی و معنوی که بمصرف

حفظِ هرم قدرت مرکزی می رسد. نیز به صفر خواهد رسید

خدا در فرهنگ کشاورزی، زائیده نیاز و تصورات و تفکرات

جامعه، است و نوعی مخلوق زمینی ها، بحساب می اید. و مردم

در فرهنگ کشاورزی بر این باورند که، خدا مرکز همه چیز

است .اما ذات خداوندِ متعال ،منزه است از هر نوع تفکر و تصور

بشری. لذا با توسل به ذکر سبحان الله باید بدانیم که ما، عبد و

بنده خدا هستیم و در هیچ حالتی تخیلات و تصورات و تفکرات

ما در بارهِ خداوند، درست نیست.لذا باز هم می گویم برای رسیدن

به تمدن و عبور از فرهنگ کشاورزی .خدا باوری و ناباوری

به مرکزیتِ هر چیز در زندگی می تواند موثر باشد...

ادامه دارد

رهیافت 49

ادامه مطلب

در اجتماع به مرکزیتِ شخص دیکتاتور باور دارند 

وتسلیم هستندمجموعاً یک ساختارِ عقب افتاده در

 فرهنگ کشاورزی را بوجود، می اورند. این شکل از

 جامعه بسرعت و بشدت در حال فرسوده شدن و از

 بین رفتنِ مرکزیت، بطوردائم است . باورِ وجود مرکز

 و بخصوص این که یک فرد در مرکز قرار دارد عوارض

 و عواقب سختی هم برای شخصِ مرکزی، دارد و هم

 جامعه را در زحمت دائم ،نگه می دارد.بسیاری از اقدامات

 حکومت هایِ مرکز باور،و طبعا دیکتاتور، در جهت حفاظت

 از ساختار، قدرت است. این اقدامات، هم در مورد آماده

 نگه داشتنِ شخص مرکزی و هم در موردِ تمکینِ جامعه،

 به اعمال آن شخص مرکزی،صورت می گیرد. هر نسیمی 

اگر موافق طبع و یا مصلحت مرکزنباشد با طوفانی از

 عکس العمل نگهبانان قدرت مرکزی مواجه می شود. که

 حتما هزینه هایی هم از نظر مادی ومعنوی دارد. در

 جامعه گرفتارِ باورِ مرکزیت ،هیچ تفکری متبلور نمی شود. 

چون پتانسیل و نیروی بالقوه مردم بمصرف دشنام دادن و 

نفرین کردن رسیده، که در این صورت کام جامعه همیشه تلخ 

و مردم ناراضی هستند ولی چون این گونه جوامع که مرکزیت

 را قبول دارند در تفکری متبلور نمی شوند و در یک سمت 

معین حرکت نمی کنند. اینست که راه بجائی نخواهند برد .

دوست دارم ملموس تر بگویم .ما تا تفکر مرکزگرا داریم،

 فرقی نمی کند که تحت چه حکومتی، قرار داریم تفکر

 مرکز باورِ ما، از هر حکومتی یک نیروی دیکتاتور

بوجود می اورد. لذا جهت عبور از فرهنگ کشاورزی، نیاز

است که ما  همگی و یا تک تک از باورِ مرکزیت و قبولِ

وجود مرکز، و تسلیم به قدرت مرکزی در قلب و روح

و ظاهر و باطن خود، فاصله بگیریم. و قویا بدنبال خط

مشی رفتاری، باشیم .رفتاری مبتنی بر روشی قانونمند و

مطالعه شده . مطمئن باشید، حتی اگر در قانون هم، 

مرکزیت...

ادامه دارد

رهیافت 48

ادامه مطلب

و چون خودمان هم باید این عادات را

تشخیص بدهیم و خودمان نوع درمان را انتخاب کنیم و

خودمان به پیشرفت درمان نظارت کنیم و خلاصه اول و

آخر موضوع کلا با خودمان است لذا مراقبت و دقت در

امر معالجه این دردهای پنهان بطور جد واجب است

مرکزیت، در فرهنگ کشاورزی، یک اصل پذیرفته شده و

عادی بحساب میاید.کما اینکه در فرهنگ کشاورزیِ اروپا

زمین را مرکز عالم میدانستند و مخالفین این عقیده را، در

آتش می سوزاندند. اینکه انسانها بخصوص در ایرانِ ما

با این فرهنگ کشاورزی عقب افتاده، خود را مرکز عالم

ممکنات تصور کنند زیاد هم ،عجیب نیست. اتفاقا شواهد

زیادی به این تفکرِعقب افتاده،  کمک هم میکند. من از عقاید

مذهبی برای این موضوع مثال نمی اورم .اما در کشور،

ما مرکز کشور داریم ،مراکز استان داریم،مرکز فلان داریم

مرکز بهمان داریم . مرکز شهر داریم،مرکز شهرستان داریم

مرکز تولید چی داریم.مرکز فرهنگی داریم و....

قبول تفکرِ مرکزیت، ایجاب میکند که ما یا خودمان را مرکزِ

همه چیز تصور کنیم و یا یک مرکزیت را، تصور و قبول

کنیم.یکی از شرایط دیکتاتور بودن هم، باور داشتن همین

مرکزیت است.در این رابطه شخصِ دیکتاتور، خودش را

مرکز قدرت و همه کاره تصور میکند. و اطرافیان هم به

ترتیب نزدیکی یا دوری از مرکز، احساس قدرت، می نمایند

و مردم عادی هم که زورشان به هیچ چیز، نمی رسد. و

در اجتماع به مرکزیتِ شخص دیکتاتور باور دارند وتسلیم هستند

مجموعاً یک ساختارِ عقب افتاده در فرهنگ کشاورزی

رهیافت 47

ادامه مطلب

. نازیدن به ایل و

تبار و اجداد و پدر و پدربزرگ، است.لطفا کمی بیشتر

به این روش و عادتی که به آن داریم بیندیشیم. در

عصری که سیل اطلاعات، این چنین بزرگ در حرکت

است. چه جای نازیدن به پدر و پدر بزرگ و...هست

که ما با اطلاعات ناقص و دست کاری شده امان، آنرا

رها نمی کنیم.احترام به بزرگان ودرگذشت گان ،عمل

پسندیده ای است . اما آن را وسیله تفاخر و برتری قرار

دادن موجب استهزا و خنده، خواهد بود.

لازم است که حتما به عادات غذائی خودمان توجه بیشتری

معطوف ،بداریم. تاوان غذاهای چرب و شور و سنگینی

که امروز می خورید را بعد از پنجاه سالگی، پس خواهید داد

کمی ساده تر و کمی بذل و بخشش زیادتر، در مواد غذائی

و رفع عادات غذائی، می تواند ریشه بسیاری از عادات

ناپسند را در وجود ما بخشکاند.

این قدر اعتیاد به سیگار و مواد مخدر عادی شده که زیاد

هم لازم نمی بینم در باره اش بنویسم. این عادات باید

ترک شوند و یا میکُشند.

عادات فردی از قبیل،پرخوری، حسادت،چشم چرانی

ایراد گیری از دیگران،پرگوئی، اخمو بودن—عصبانی

بودن، متوقع بودن، سردی با دیگران، خود بینی، از خود

راضی بودن-تفاخر به ثروت و مقام—بی احترامی به

مرزهای اخلاقی و اجتماعی، محق دانستن خود در همه حال

سنگینی زیاد و کم حرفی، خجول بودن، ابزیرکاه بودن

توطئه گر بودن.

تمام این خصوصیات که احتمالا جزء عادات ما شده

لازم است که شناسائی کرده و آنها را درمان کنیم.

درمان خصوصیات فردی و اغلب پنهانی معمولا کار

ساده ائی نیست و چون خودمان هم باید این عادات را...

ادامه دارد